|
Abstract:
|
Ebû Dâvûd’un Sünen’i, rivâyetü’l-hadis kitaplarının te’lifinin altın çağı olarak bilinen hicrî üçüncü asırda te’lif edilmiş, fakihlerin kendilerinden hüküm istinbât ettikleri ahkâm hadislerini ihtiva eden ve birçok âlim tarafından Kütüb-i Sitte’nin üçüncü kitabı olarak kabul edilen bir hadis kitabıdır. Ebû Dâvûd Mekke’lilere yazdığı mektubunda Sünen’de tahrîc ettiği hadislerin sıhhat durumu hakkında açıklamalarda bulunmuştur. O, bu mektubunda Sünen’in her bâbında bildiği en sahîh hadisleri tahrîc ettiğini ifade ettikten sonra Sünen’de tahrîc ettiği çok zayıf hadisleri beyan ettiğini ve haklarında sükût ettiği yani herhangi bir açıklama yapmadığı hadislerin -ki bunlar Sünen’deki dört bin sekiz yüz hadisin büyük bir çoğunluğunu oluştururlar- ise sâlih/elverişli olduğunu belirtmiştir. Onun bu ifadelerinden ve Sünen’deki vâkıadan hareket ederek Ebû Dâvûd’un ilk şârihi Hattâbî’den günümüze kadar gerek hadis usûlü ve gerekse diğer alanlarda kitap te’lif eden hadis âlimleri, Ebû Dâvûd’un haklarında sükût ettiği hadislerin sıhhat durumu yani onların hepsinin sahîh-hasen olup olmadığı, bir başka ifadeyle onların içerisinde az zayıf ve çok zayıf hadislerin bulunup bulunmadığı hususunda farklı görüşler ileri sürmüşlerdir. Biz bu makalede Sünen’de haklarında sükût edilen hadislerden doğru bir şekilde faydalanabilmeye katkı sağlamak için bu hususta ileri sürülen görüşleri zikredip onların en doğru görünenini belirtmeye çalışacağız. |